ÖZET
Bu çalışma, Türkiye’de ebeveynlik stratejilerinin dijitalleşme, eğitim reformları ve iş gücü dönüşümleri bağlamında nasıl dönüşüm geçirdiğini Hofstede’in kültürel boyutları kuramı çerçevesinde tartışmaktadır. Küresel dinamiklerle şekillenen bu üç alan, ebeveynlik anlayışını sadece pratik düzeyde değil, aynı zamanda değerler ve tutumlar düzeyinde de dönüştürmektedir. Yüksek güç mesafesi, toplulukçuluk, belirsizlikten kaçınma ve geleceğe yönelik yönelim gibi kültürel eğilimlerin, ebeveynlerin çocuk yetiştirme biçimlerine nasıl yön verdiği ele alınmaktadır. Dijitalleşmenin getirdiği denetim kaybı, eğitimdeki birey-merkezli yaklaşımlar ve esnekleşen iş yaşamı, geleneksel ebeveyn rollerini yeniden tanımlamayı zorunlu kılmaktadır. Bu bağlamda çalışma, Türkiye’deki ebeveynlik stratejilerinin kültürel değerlerle kurduğu etkileşimleri kavramsal olarak analiz etmekte; aile, okul ve iş yaşamı arasındaki ilişkinin kültürel arka planını görünür kılmayı amaçlamaktadır. Araştırma, kültürel değerlerin yalnızca toplumsal yapıların değil, bireysel ebeveynlik tutumlarının da temel belirleyicisi olduğunu vurgulamakta ve değişim karşısında kültürel sürekliliğin nasıl şekillendiğine dair çok katmanlı bir değerlendirme sunmaktadır.